Φρυκτωρία: Η διά πυρός ή πυρσών μετάδοση σημάτων τη νύκτα. Φρυκτωρέω-ώ, το αντίστοιχο ρήμα.Στην ιστοσελίδα αυτή, πολύ απλά, φιλοδοξούμε να φρυκτωρούμε φλόγες ποίησης και οποιασδήποτε άλλης στιγμής και πράξης αποτελεί ποίηση και συνεπώς ομορφαίνει τη ζωή μας. Όπως οι πηγές της Μόκιστας του Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας (στο φόντο).Ένα παραμύθι, ένα υδάτινο λουλούδι με μια ομορφιά σκέτη φλόγα που ρέει κρυστάλλινη, δροσερή και ακαταμάχητη.. Ό,τι όμορφο είναι και ποιητικό, και ό,τι πραγματικά ποιητικό είναι και ανθρώπινο... Λίγο πιο κάτω στη δεξιά στήλη θα βρείτε την ποιητική συλλογή μου σε ebook

Σε λίγους στίχους κουρνιασμένος (κατεβάστε από εδώ)

από τις διαδικτυακές εκδόσεις 24grammata.com καθώς και μερικά έμμετρα χιουμοριστικά παραμύθια μου και κάποια θεατρικά έργα μου για παιδιά.

Υ.Γ. Η ιστοσελίδα αυτή είναι υπό κατασκευή. 'Υπό κατασκευή'. Μ' αρέσει αυτή η φράση. Υπό κατασκευή. Μονίμως, όπως και η ζωή μας. Γι' αυτό, τη φράση τούτη θα την κρατήσω! Under construction, που λένε, γιατί Θα φρυκτωρούμε και Αγγλιστί. Because we're gonna... blog our poetical ways through English, as well, transmitting poetic flames from heart to heart and soul to soul. Ας αρχίσουμε λοιπόν. Let's get started!
(Επισκεφτείτε και τις
ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ, το μικρό αδερφάκι της ιστοσελίδας, για μεταφράσεις ποιημάτων στα Ελληνικά ξένων ποιητών. Από τις (έντυπες) εκδόσεις 24γράμματα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία το Αγγλικό έπος του 14αι 'Ο Σερ Γκοουέην κι ο Πράσινος Ιππότης' (Sir Gawain and the Green Knight) για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, από τα Middle English (Αγγλικά 14 αι.)
You can also visit ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ, the site's little brother for foreign - language poetry translated into Greek!

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Το δικό μου έπος



 Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν στα φτερά της ψυχής
Το δικό μου έπος
δεν θά’ ναι μεγάλο πιθανώς.
Το δικό μου έπος
δεν θα γεμίζει πολλές σελίδες
κι ίσως χαθεί
στους υπονόμους του χρόνου.

Αχ, ανάγκες βαρίδια
- και σπαρταρούν τα φτερά μου -  
να νικήσω θέλω τη βαρύτητα
και τους φθαρτούς της νόμους
Οδυσσέας στον ουρανό μου να πετάξω.

Έπη διάβασα πολλά
και πόσα έπη άραγε
δεν τα πήρα καν χαμπάρι
στα ογκώδη βιβλία των δρόμων.
Αχ, πόσα έπη χάθηκαν
σα δροσερό γάργαρο νερό  
που τ’ αφήσαμε βορά στη θάλασσα
γιατί χρόνο δεν είχαμε
να τα πιούμε
ή σαν έναστρη νυχτιά
που αντί ν’ ακούσουμε τον παλμό
προτιμήσαμε απλά
να τη φωτογραφήσουμε
και πόσα ερήμωσαν πριν ανθίσουν
σαν καρδιές που δεν τόλμησαν
να δείξουν αγάπη στον εχθρό
κοινωνώντας νεύμα
Θεανθρώπινο.

Αχ καρδιά αγύμναστη
έπος να σηκώσεις
κι ίσως έπος τελικά
νά’ ναι κι ένας στίχος
που γίνεται παντιέρα
κόντρα στις θνησιμαίες λέξεις
και το σάπιο φαρμάκι τους.

Κι ίσως το έπος να με περιμένει 
στις κατακόμβες της ψυχής
έτοιμο να πλυθεί στη φωτιά
της τόλμης και της λευτεριάς!

Βασίλης Κομπορόζος

Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός



Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη
παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός[1].

Φράση ασύλληπτη, ακατανόητη, όχι απλά δυσνόητη για όποιον αρνείται να πιστέψει στην παντοδυναμία και το άπειρο της φιλανθρωπίας του Τριαδικού Θεού. Ο προ αιώνων, ο άναρχος, ο αίδιος, ο άπειρος Θεός, γίνεται άνθρωπος για τον άνθρωπο, για να γίνει το πλάσμα του καθ’ ομοίωσιν. Σημείον αντιλεγόμενον (Λουκ., β’ 34), από τη Γέννηση Του και καθόλη τη διάρκεια του σαρκικού του γήινου βίου μέχρι και τη συντέλεια του παρόντος αιώνος του απατεώνος (Χαιρετισμοί εις την Θεοτόκο, Β’ Στάση)-  όπου, εμφανιζόμενος ως Θεός με την πλήρη δόξα δε θα αφήνει πλέον κανένα περιθώριο αμφιβολίας – υπήρξε, είναι και θα είναι σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και μωρία για τους ‘εθνικούς’, τους μη Ιουδαίους, (ο όρος Έλληνες στην Καινή Διαθήκη υποδήλωνε κυρίως τον εθνικό). Γεννιέται άνθρωπος ο προ αιώνων Θεός για την αναγέννηση του ανθρώπου. Ο παλαιός Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης δεν τον δέχεται, εκτός από ένα ‘ευσεβές υπόλοιπο’ βέβαια. Και ο πανάγαθος Θεός οικοδομεί με τους πιστούς το σώμα Χριστού, την εκκλησία του, τον Νέο Ισραήλ,, εκείνους οι οποίοι, ελευθερούμενοι από τα πάθη τους και αίροντας τον σταυρό τους στα χνάρια του Ιησού θα νικήσουν τον κόσμο και θα εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού, τον αιώνιο Παράδεισο της αέναης ατέρμονης κι ανείπωτης αγαλλίασης, μιας ευτυχίας που δε γίνεται να περιγραφεί με λόγια ανθρώπινα. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, ο μόνος άνθρωπος που ‘ηρπάγη εις τον παράδεισο’ έγραψε ότι ‘ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι’ (Κορ. Β’, ιβ’ 4). Δεν μπόρεσε να μας πει τι είδε και τι άκουσε γιατί πρόκειται για ευτυχία που δεν γίνεται να περιγραφεί με ανθρώπινα λόγια! Όπως γράφει και ο Κλάους Κένεθ, Τσέχος - ο οποίος επέστρεψε στον Χριστό και την ορθοδοξία μετά από περιπλανήσεις στο Ισλάμ, το Βουδισμό, τον Ινδουισμό και βιώνοντάς τα – ότι αν ήμουν τέλεια πεπεισμένος ... ότι μετά τον τάφο ξανοίγεται αιώνια ζωή, θα σκεπτόμουν συνεχώς αυτό χωρίς ανάπαυλα. Η ιδέα της αθανασίας θα με συνέτριβε κυριολεκτικά (Θεοί Είδωλα Γκουρού[2]). Αχ, και εμείς προτιμούμε τον παρόντα αιώνα όπως ο Δημάς (Τιμ. Β΄, δ’ 10) ‘Θαρσείτε,’ μας καλεί ο Χριστός, εγώ νίκησα τον κόσμο, εξηγεί. Μας καλεί να αναγεννηθούμε πνευματικά, να γίνουμε σαν ‘παιδία νέα’ αγνοί, μέσω της μετάνοιας, της πίστης και της συμμετοχής στα ζωηφόρα Μυστήρια της Εκκλησίας. Ήρθε ταπεινός, σε σπήλαιο στάβλο. Μην ξεχνάμε ότι στους μακαρισμούς του στην επί του Όρους ομιλία του ξεκίνησε από την ταπείνωση. Αρχή των αρετών η ταπεινότητα όπως και αρχή της αμαρτίας η υπερηφάνεια, λόγω της οποίας εξεδιώχθη ο Αδάμ και η Εύα από τον Παράδεισο.
 Ήρθες ταπεινός κι όμως η γέννησή Σου συγκλόνισε, Χριστέ μου, τους ποιμένες, τους Μάγους από την Βαβυλώνα, τον γέροντα Συμεών και την προφήτισσα Άννα σαράντα ημερών βρέφος στο ναό. Ακόμη και εκείνον τον βασιλιά Ηρώδη, ο οποίος έκανε αποτρόπαιο έγκλημα για να παραμείνει – όπως νόμιζε ο ίδιος – βασιλιάς στον φθαρτό κόσμο. Τα σφαγιασθέντα νήπια της Βηθλεέμ αποτελούν τους πρώτους μάρτυρες της εποχής του Χριστού, της μετά τη Γέννηση περιόδου της ιστορίας.
               Δώσε μου δύναμη, Θεέ μου, να αντιστέκομαι στα κελεύσματα της φθαρτής κτίσης αφήνοντας τον μισάνθρωπο διάβολο, τον ‘Ηρώδη’ του ανθρώπου ‘ως ληρώδη μη ιδότα ψάλλειν, αλληλούια’ (Χαιρετισμοί εις την Θεοτόκο, στάση Β’). Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου που με αξίωσες να βρίσκω χρόνο να γράφω αυτά που γράφω τώρα. Σ’ ευχαριστώ που με βοηθάς να συνειδητοποιώ τα ελέη σου για να σε ευγνωμονώ με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη ψυχής. Και πόσα άραγε δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω. Πόσα γνωρίζει η Σοφία Σου τα οποία, αν επέτρεπες να γίνουν, θα μας είχαν καταστρέψει την ψυχή. Πόσα εκείνα τα οποία ο κόσμος θεωρεί καλά αλλά εσύ προγνωρίζεις ότι στην πραγματικότητα δε θα είναι ψυχωφελή δηλητήριο, απέναντι στο οποίο, μάλιστα, εθιζόμενος ο οργανισμός βαθμηδόν σαν τον Μυθριδάτη, αποκτά ανοχή. Και η ανοχή γίνεται γλύκα και η γλύκα ‘έξις’ και έτσι, καταλήγουμε σκλάβοι παθών και λογισμών. Πόσα τέτοια προείδες και απέτρεψες Χριστέ μου, παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός!


[1] Της Αγίας και Πανσέπτου Γεννήσεως  του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, Προοίμιο, Ρωμανός Μελωδός
[2] Κλάους Κένεθ, Εν πλώ, Αθήνα 2012

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Η ... ‘σολντ άουτ’ γλωσσική ξενομανία μας

Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν την Ελληνική γλώσσα, Έλληνες και ξένους, με την ευχή να μην πηγαίνουμε στα άκρα. Δηλαδή να μην ισχυρίζομαστε ότι οι Έλληνες είναι ανώτεροι από ξένους αλλά ούτε και να παρασυρόμαστε από έναν (κυρίαρχο δυστυχώς) στρεβλωμένο διεθνισμό ο οποίος ενδιαφέρεται περισσότερο για τους ξένους παρά για τους Έλληνες και τον πολιτισμό μας, αντί να διακηρύσσει ότι όλοι είμαστε ίσοι.


Σαν καθηγητής Αγγλικής αγαπώ την Αγγλική και την εκμάθηση ξένων γλωσσών, πιστεύω ακράδαντα, δε, ότι η γνώση ξένων γλωσσών μόνο οφέλη έχει για τον άνθρωπο ένα εκ των οποίων είναι η επαφή, η κατανόση, η αποδοχή μιας ξένης κουλτούρας αλλά και η μεγαλύτερη εμβάθυνση στον πλούτο της μητρικής γλώσσας. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι πρέπει να κακοποιούμε και βάναυσα μάλιστα τη γλώσσα μας με την αλόγιστη και άνευ προφανούς αιτίας χρήση ξενικών λέξεων όταν υπάρχουν πλείστες Ελληνικές για τον ίδιο σκοπό. Φυσικά δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να γίνω τιμητής κανενός ή κήνσορας ούτε να ανέβω στο βάθρο του γλωσσικά τέλειου.
Μια απλή περιδιάβαση στο Αγρίνιο ή σε μια οποιαδήποτε Ελληνική πόλη, μια απλή συζήτηση ή μια απλή ανάγνωση τοπικού ή πανελλαδικής εμβέλειας τύπου αποδεικνύει του λόγου το αληθές  Και ο προφορικός και ο γραπτός λόγος βρίθουν ξενόγλωσσων εκφράσεων, πολλές εκ των οποίων, μάλιστα, είναι συντακτικώς ή ορθογραφικώς λανθασμένες. (Διαδραματίζει ρόλο, φαίνεται, και το.. ‘μπάτζετ’ που διαθέτει ο ενδιαφερόμενος!)  
Δε νομίζω πως αποτελεί τιμή η ακόρεστη επιθυμία για χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών σχεδόν παντού αλλά και ο στολισμός του λόγου μας με λογιών λογιών ξενόγλωσσα γλωσσικά... δάνεια τα οποία μονιμοποιούν τελικά την παρουσία τους στη γλώσσα μας. Είναι προφανώς ‘ιν’ εδώ και πολλά χρόνια η ξενομανία, σαν έναν ποδοσφαιρικό σολντ άουτ αγώνα. Και αλίμονό μας αν κρασάρει ο κομπιούτερ γιατί πως θα ‘σερφάρουμε(!) στο ίντερνετ (ιντερνέτ κατά πολλούς). Άντε τώρα να εξηγούμε σε μη επαϊοντες την ετυμολογία του κρασάρω εκ του crash ενώ αν μιλήσουμε για πλοήγηση στο διαδίκτυο πόσο ...μπανάλ, μεσαιωνικοί και γραφικοί θα ακουστούμε! Φαίνεται πως η ξενομανία, σαν απότοκο επιδειξιομανίας, κακομοιριάς και (προφανώς) λεξιπενίας δεκαετιών έχει γίνει έξις, δεύτερη φύση και συνώνυμο της σύγχρονης λεξιπλασίας μας. Είναι σα να παίρνουμε ένα τηλεκοντρόλ και να κάνουμε ... ζάπινγκ σε όποιες ξένες λέξεις γνωρίζουμε και να επιλέγουμε τις πιο χιτ! Άλλωστε αυτό δεν κάνουν και κάποιοι άνκορμεν (και ανκοργούμεν) της τηλεόρασης; Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξάλλου τα λόγια μας μπορούν να γίνουν πιο ‘σπάισυ’ (νέα ελληνική λέξη - την είδα πιο ημερών σε μια έρευνα η οποία γειτνίαζε με ένα άρθρο γύρω από την εύρεση ενός κλεμμένου βαν). Είναι πρόδηλο πως οι ξένοι, παλαιοί και άρτι αφιχθέντες, όροι δρουν ... αυτεπάγγελτα σαν ‘σεκιούριτι’ για την διασφάλιση των λεγομένων μας στον ευρύτερο κύκλο των ‘φάσιοναμπλ’ εκφράσεων. 
Καλό είναι, βέβαια, να μη γινόμαστε Κασσάνδρες επερχόμενων δεινών για την εξαιρετικά πλούσια γλώσσα μας, αυτό το προσβάσιμο σε όλους τους λαούς θησαυροφυλάκιο λέξεων. Φυσικά, καμιά γλώσσα δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης ούτε συνιστά απαραίτητα δεινό η δημιουργική αφομοίωση όρων. Αρκεί, κατά τη γνώμη μου, να μην υπάρχει αντίστοιχη λέξη στην Ελληνική. Εξάλλου, είναι πάμπολλες οι λέξεις ανάμεσα σε δύο γλώσσες στις οποίες δεν υπάρχει εκατό τοις εκατό αντιστοιχία καθώς το σημασιολογικό φορτίο της μίας θα έχει κάποιες υποδηλώσεις τις οποίες δε θα διαθέτει η αντίστοιχη λέξη της άλλης γλώσσας. Αυτό δεν υπονοεί και την αυτούσια μεταφορά της στη μητρική καθώς η τελευταία, με αυτόν τον τρόπο, αδυνατίζει, καταντάει καχέκτυπο της δικής μας πνευματικής ένδειας.
Εδώ όμως πρέπει να κάνω save και exit για να απολαύσω λίγες ώρες ρηλάξ με έναν σολντ άουτ αγώνα του τσάμπιονς λιγκ...



Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Άσπλαχνες υποχρεώσεις


Άσπλαχνες υποχρεώσεις
καπηλεύονται τις σκέψεις μου
ανελιππώς κι αδιαλλείπτως
κι ασύστολα φορολογούν
το χρόνο μου
με υψηλό συντελεστή,
κι από το πρώτο δευτερόλεπτο
μάλιστα- οι άκαρδες.

Ιερόσυλες ανάγκες βεβηλώνουν
το ιερό της καρδιάς
τολμώντας να φορολογήσουν
ακόμη και το αίμα μου.

Προδοτικές μέρες
εισβάλλουν κατά κύματα
στην επικράτεια του χρόνου μου
γλυκοκοιτάζοντας ακόμη
και το ζωτικό χώρο
της ψυχής μου.

Κι είναι τότε
που γονατίζει η προσευχή μου
και βομβαρδίζει κατά ριπάς
τον Χριστό με την αγωνία
της πολιορκημένης ψυχής,
το στόμιο της καρδιάς
ανοίγοντας, με λίγο Φως
να τη θρέψει Λευτεριάς.

Βασίλης Μ. Κομπορόζος

Φαντάσματα


(Ποίημα ενός πολύ καλού μου φίλου ποιητή)

Στις περιοχές των γιγάντων
δειπνούν φαντάσματα λάθρων ταγμάτων.
Σε κρύες πόλεις χωρίς ρυθμό
κρατούν τα χρόνια ένα λυγμό.
Δειπνούν φαντάσματα σ’ ένα
τραπέζι από σανό-
τα ψόφια άλογα λένε –
θαρρώ – πώς είχαν φαντάσματα γι’ αναβάτες
όμως χορεύουν οι οφθαλμαπάτες.
Τρέχουν τα όνειρα σ’ ένα λιβάδι
και τα φαντάσματα κλέβουν
το βράδυ λίγη χαρά απ’
τα τραγούδια
σ’ άδεια μπαλκόνια
ρίχνουν την κούνια
γεμάτη από όνειρα
και εφιάλτες
πέφτουν χτυπάνε
οι... υπνοβάτες!

Πέτρος Κ. Βελούδας