Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν την Ελληνική γλώσσα, Έλληνες και ξένους, με την ευχή να μην πηγαίνουμε στα άκρα. Δηλαδή να μην ισχυρίζομαστε ότι οι Έλληνες είναι ανώτεροι από ξένους αλλά ούτε και να παρασυρόμαστε από έναν (κυρίαρχο δυστυχώς) στρεβλωμένο διεθνισμό ο οποίος ενδιαφέρεται περισσότερο για τους ξένους παρά για τους Έλληνες και τον πολιτισμό μας, αντί να διακηρύσσει ότι όλοι είμαστε ίσοι.
Σαν καθηγητής Αγγλικής αγαπώ την Αγγλική και την
εκμάθηση ξένων γλωσσών, πιστεύω ακράδαντα, δε, ότι η γνώση ξένων γλωσσών μόνο
οφέλη έχει για τον άνθρωπο ένα εκ των οποίων είναι η επαφή, η κατανόση, η
αποδοχή μιας ξένης κουλτούρας αλλά και η μεγαλύτερη εμβάθυνση στον πλούτο της
μητρικής γλώσσας. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι πρέπει να
κακοποιούμε και βάναυσα μάλιστα τη γλώσσα μας με την αλόγιστη και άνευ
προφανούς αιτίας χρήση ξενικών λέξεων όταν υπάρχουν πλείστες Ελληνικές για τον
ίδιο σκοπό. Φυσικά δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να γίνω τιμητής κανενός ή
κήνσορας ούτε να ανέβω στο βάθρο του γλωσσικά τέλειου.
Μια απλή περιδιάβαση στο Αγρίνιο ή σε μια οποιαδήποτε Ελληνική πόλη, μια
απλή συζήτηση ή μια απλή ανάγνωση τοπικού ή πανελλαδικής εμβέλειας τύπου αποδεικνύει
του λόγου το αληθές Και ο προφορικός και
ο γραπτός λόγος βρίθουν ξενόγλωσσων εκφράσεων, πολλές εκ των οποίων, μάλιστα,
είναι συντακτικώς ή ορθογραφικώς λανθασμένες. (Διαδραματίζει ρόλο, φαίνεται,
και το.. ‘μπάτζετ’ που διαθέτει ο ενδιαφερόμενος!)
Δε νομίζω πως αποτελεί τιμή η ακόρεστη επιθυμία
για χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών σχεδόν παντού αλλά και ο στολισμός του λόγου
μας με λογιών λογιών ξενόγλωσσα γλωσσικά... δάνεια τα οποία μονιμοποιούν τελικά
την παρουσία τους στη γλώσσα μας. Είναι προφανώς ‘ιν’ εδώ και πολλά χρόνια η
ξενομανία, σαν έναν ποδοσφαιρικό σολντ άουτ αγώνα. Και αλίμονό μας αν κρασάρει
ο κομπιούτερ γιατί πως θα ‘σερφάρουμε(!) στο ίντερνετ (ιντερνέτ κατά πολλούς).
Άντε τώρα να εξηγούμε σε μη επαϊοντες την ετυμολογία του κρασάρω εκ του crash ενώ αν μιλήσουμε για
πλοήγηση στο διαδίκτυο πόσο ...μπανάλ, μεσαιωνικοί και γραφικοί θα ακουστούμε!
Φαίνεται πως η ξενομανία, σαν απότοκο επιδειξιομανίας, κακομοιριάς και
(προφανώς) λεξιπενίας δεκαετιών έχει γίνει έξις, δεύτερη φύση και
συνώνυμο της σύγχρονης λεξιπλασίας μας. Είναι σα να παίρνουμε ένα τηλεκοντρόλ
και να κάνουμε ... ζάπινγκ σε όποιες ξένες λέξεις γνωρίζουμε και να επιλέγουμε
τις πιο χιτ! Άλλωστε αυτό δεν κάνουν και κάποιοι άνκορμεν (και ανκοργούμεν) της
τηλεόρασης; Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξάλλου τα λόγια μας μπορούν να γίνουν πιο
‘σπάισυ’ (νέα ελληνική λέξη - την είδα πιο ημερών σε μια έρευνα η οποία
γειτνίαζε με ένα άρθρο γύρω από την εύρεση ενός κλεμμένου βαν). Είναι πρόδηλο
πως οι ξένοι, παλαιοί και άρτι αφιχθέντες, όροι δρουν ... αυτεπάγγελτα σαν
‘σεκιούριτι’ για την διασφάλιση των λεγομένων μας στον ευρύτερο κύκλο των
‘φάσιοναμπλ’ εκφράσεων.
Καλό είναι, βέβαια, να μη γινόμαστε Κασσάνδρες επερχόμενων δεινών για την
εξαιρετικά πλούσια γλώσσα μας, αυτό το προσβάσιμο σε όλους τους λαούς
θησαυροφυλάκιο λέξεων. Φυσικά, καμιά γλώσσα δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης
ούτε συνιστά απαραίτητα δεινό η δημιουργική αφομοίωση όρων. Αρκεί, κατά τη
γνώμη μου, να μην υπάρχει αντίστοιχη λέξη στην Ελληνική. Εξάλλου, είναι
πάμπολλες οι λέξεις ανάμεσα σε δύο γλώσσες στις οποίες δεν υπάρχει εκατό τοις
εκατό αντιστοιχία καθώς το σημασιολογικό φορτίο της μίας θα έχει κάποιες
υποδηλώσεις τις οποίες δε θα διαθέτει η αντίστοιχη λέξη της άλλης γλώσσας. Αυτό
δεν υπονοεί και την αυτούσια μεταφορά της στη μητρική καθώς η τελευταία, με
αυτόν τον τρόπο, αδυνατίζει, καταντάει καχέκτυπο της δικής μας πνευματικής
ένδειας.
Εδώ όμως πρέπει να κάνω save και exit για να απολαύσω λίγες ώρες ρηλάξ με έναν σολντ άουτ αγώνα του τσάμπιονς
λιγκ...
