Φρυκτωρία: Η διά πυρός ή πυρσών μετάδοση σημάτων τη νύκτα. Φρυκτωρέω-ώ, το αντίστοιχο ρήμα.Στην ιστοσελίδα αυτή, πολύ απλά, φιλοδοξούμε να φρυκτωρούμε φλόγες ποίησης και οποιασδήποτε άλλης στιγμής και πράξης αποτελεί ποίηση και συνεπώς ομορφαίνει τη ζωή μας. Όπως οι πηγές της Μόκιστας του Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας (στο φόντο).Ένα παραμύθι, ένα υδάτινο λουλούδι με μια ομορφιά σκέτη φλόγα που ρέει κρυστάλλινη, δροσερή και ακαταμάχητη.. Ό,τι όμορφο είναι και ποιητικό, και ό,τι πραγματικά ποιητικό είναι και ανθρώπινο... Λίγο πιο κάτω στη δεξιά στήλη θα βρείτε την ποιητική συλλογή μου σε ebook

Σε λίγους στίχους κουρνιασμένος (κατεβάστε από εδώ)

από τις διαδικτυακές εκδόσεις 24grammata.com καθώς και μερικά έμμετρα χιουμοριστικά παραμύθια μου και κάποια θεατρικά έργα μου για παιδιά.

Υ.Γ. Η ιστοσελίδα αυτή είναι υπό κατασκευή. 'Υπό κατασκευή'. Μ' αρέσει αυτή η φράση. Υπό κατασκευή. Μονίμως, όπως και η ζωή μας. Γι' αυτό, τη φράση τούτη θα την κρατήσω! Under construction, που λένε, γιατί Θα φρυκτωρούμε και Αγγλιστί. Because we're gonna... blog our poetical ways through English, as well, transmitting poetic flames from heart to heart and soul to soul. Ας αρχίσουμε λοιπόν. Let's get started!
(Επισκεφτείτε και τις
ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ, το μικρό αδερφάκι της ιστοσελίδας, για μεταφράσεις ποιημάτων στα Ελληνικά ξένων ποιητών. Από τις (έντυπες) εκδόσεις 24γράμματα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία το Αγγλικό έπος του 14αι 'Ο Σερ Γκοουέην κι ο Πράσινος Ιππότης' (Sir Gawain and the Green Knight) για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, από τα Middle English (Αγγλικά 14 αι.)
You can also visit ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ, the site's little brother for foreign - language poetry translated into Greek!

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Το δικό μου έπος



 Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν στα φτερά της ψυχής
Το δικό μου έπος
δεν θά’ ναι μεγάλο πιθανώς.
Το δικό μου έπος
δεν θα γεμίζει πολλές σελίδες
κι ίσως χαθεί
στους υπονόμους του χρόνου.

Αχ, ανάγκες βαρίδια
- και σπαρταρούν τα φτερά μου -  
να νικήσω θέλω τη βαρύτητα
και τους φθαρτούς της νόμους
Οδυσσέας στον ουρανό μου να πετάξω.

Έπη διάβασα πολλά
και πόσα έπη άραγε
δεν τα πήρα καν χαμπάρι
στα ογκώδη βιβλία των δρόμων.
Αχ, πόσα έπη χάθηκαν
σα δροσερό γάργαρο νερό  
που τ’ αφήσαμε βορά στη θάλασσα
γιατί χρόνο δεν είχαμε
να τα πιούμε
ή σαν έναστρη νυχτιά
που αντί ν’ ακούσουμε τον παλμό
προτιμήσαμε απλά
να τη φωτογραφήσουμε
και πόσα ερήμωσαν πριν ανθίσουν
σαν καρδιές που δεν τόλμησαν
να δείξουν αγάπη στον εχθρό
κοινωνώντας νεύμα
Θεανθρώπινο.

Αχ καρδιά αγύμναστη
έπος να σηκώσεις
κι ίσως έπος τελικά
νά’ ναι κι ένας στίχος
που γίνεται παντιέρα
κόντρα στις θνησιμαίες λέξεις
και το σάπιο φαρμάκι τους.

Κι ίσως το έπος να με περιμένει 
στις κατακόμβες της ψυχής
έτοιμο να πλυθεί στη φωτιά
της τόλμης και της λευτεριάς!

Βασίλης Κομπορόζος

Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός



Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη
παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός[1].

Φράση ασύλληπτη, ακατανόητη, όχι απλά δυσνόητη για όποιον αρνείται να πιστέψει στην παντοδυναμία και το άπειρο της φιλανθρωπίας του Τριαδικού Θεού. Ο προ αιώνων, ο άναρχος, ο αίδιος, ο άπειρος Θεός, γίνεται άνθρωπος για τον άνθρωπο, για να γίνει το πλάσμα του καθ’ ομοίωσιν. Σημείον αντιλεγόμενον (Λουκ., β’ 34), από τη Γέννηση Του και καθόλη τη διάρκεια του σαρκικού του γήινου βίου μέχρι και τη συντέλεια του παρόντος αιώνος του απατεώνος (Χαιρετισμοί εις την Θεοτόκο, Β’ Στάση)-  όπου, εμφανιζόμενος ως Θεός με την πλήρη δόξα δε θα αφήνει πλέον κανένα περιθώριο αμφιβολίας – υπήρξε, είναι και θα είναι σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και μωρία για τους ‘εθνικούς’, τους μη Ιουδαίους, (ο όρος Έλληνες στην Καινή Διαθήκη υποδήλωνε κυρίως τον εθνικό). Γεννιέται άνθρωπος ο προ αιώνων Θεός για την αναγέννηση του ανθρώπου. Ο παλαιός Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης δεν τον δέχεται, εκτός από ένα ‘ευσεβές υπόλοιπο’ βέβαια. Και ο πανάγαθος Θεός οικοδομεί με τους πιστούς το σώμα Χριστού, την εκκλησία του, τον Νέο Ισραήλ,, εκείνους οι οποίοι, ελευθερούμενοι από τα πάθη τους και αίροντας τον σταυρό τους στα χνάρια του Ιησού θα νικήσουν τον κόσμο και θα εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού, τον αιώνιο Παράδεισο της αέναης ατέρμονης κι ανείπωτης αγαλλίασης, μιας ευτυχίας που δε γίνεται να περιγραφεί με λόγια ανθρώπινα. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, ο μόνος άνθρωπος που ‘ηρπάγη εις τον παράδεισο’ έγραψε ότι ‘ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι’ (Κορ. Β’, ιβ’ 4). Δεν μπόρεσε να μας πει τι είδε και τι άκουσε γιατί πρόκειται για ευτυχία που δεν γίνεται να περιγραφεί με ανθρώπινα λόγια! Όπως γράφει και ο Κλάους Κένεθ, Τσέχος - ο οποίος επέστρεψε στον Χριστό και την ορθοδοξία μετά από περιπλανήσεις στο Ισλάμ, το Βουδισμό, τον Ινδουισμό και βιώνοντάς τα – ότι αν ήμουν τέλεια πεπεισμένος ... ότι μετά τον τάφο ξανοίγεται αιώνια ζωή, θα σκεπτόμουν συνεχώς αυτό χωρίς ανάπαυλα. Η ιδέα της αθανασίας θα με συνέτριβε κυριολεκτικά (Θεοί Είδωλα Γκουρού[2]). Αχ, και εμείς προτιμούμε τον παρόντα αιώνα όπως ο Δημάς (Τιμ. Β΄, δ’ 10) ‘Θαρσείτε,’ μας καλεί ο Χριστός, εγώ νίκησα τον κόσμο, εξηγεί. Μας καλεί να αναγεννηθούμε πνευματικά, να γίνουμε σαν ‘παιδία νέα’ αγνοί, μέσω της μετάνοιας, της πίστης και της συμμετοχής στα ζωηφόρα Μυστήρια της Εκκλησίας. Ήρθε ταπεινός, σε σπήλαιο στάβλο. Μην ξεχνάμε ότι στους μακαρισμούς του στην επί του Όρους ομιλία του ξεκίνησε από την ταπείνωση. Αρχή των αρετών η ταπεινότητα όπως και αρχή της αμαρτίας η υπερηφάνεια, λόγω της οποίας εξεδιώχθη ο Αδάμ και η Εύα από τον Παράδεισο.
 Ήρθες ταπεινός κι όμως η γέννησή Σου συγκλόνισε, Χριστέ μου, τους ποιμένες, τους Μάγους από την Βαβυλώνα, τον γέροντα Συμεών και την προφήτισσα Άννα σαράντα ημερών βρέφος στο ναό. Ακόμη και εκείνον τον βασιλιά Ηρώδη, ο οποίος έκανε αποτρόπαιο έγκλημα για να παραμείνει – όπως νόμιζε ο ίδιος – βασιλιάς στον φθαρτό κόσμο. Τα σφαγιασθέντα νήπια της Βηθλεέμ αποτελούν τους πρώτους μάρτυρες της εποχής του Χριστού, της μετά τη Γέννηση περιόδου της ιστορίας.
               Δώσε μου δύναμη, Θεέ μου, να αντιστέκομαι στα κελεύσματα της φθαρτής κτίσης αφήνοντας τον μισάνθρωπο διάβολο, τον ‘Ηρώδη’ του ανθρώπου ‘ως ληρώδη μη ιδότα ψάλλειν, αλληλούια’ (Χαιρετισμοί εις την Θεοτόκο, στάση Β’). Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου που με αξίωσες να βρίσκω χρόνο να γράφω αυτά που γράφω τώρα. Σ’ ευχαριστώ που με βοηθάς να συνειδητοποιώ τα ελέη σου για να σε ευγνωμονώ με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη ψυχής. Και πόσα άραγε δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω. Πόσα γνωρίζει η Σοφία Σου τα οποία, αν επέτρεπες να γίνουν, θα μας είχαν καταστρέψει την ψυχή. Πόσα εκείνα τα οποία ο κόσμος θεωρεί καλά αλλά εσύ προγνωρίζεις ότι στην πραγματικότητα δε θα είναι ψυχωφελή δηλητήριο, απέναντι στο οποίο, μάλιστα, εθιζόμενος ο οργανισμός βαθμηδόν σαν τον Μυθριδάτη, αποκτά ανοχή. Και η ανοχή γίνεται γλύκα και η γλύκα ‘έξις’ και έτσι, καταλήγουμε σκλάβοι παθών και λογισμών. Πόσα τέτοια προείδες και απέτρεψες Χριστέ μου, παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός!


[1] Της Αγίας και Πανσέπτου Γεννήσεως  του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, Προοίμιο, Ρωμανός Μελωδός
[2] Κλάους Κένεθ, Εν πλώ, Αθήνα 2012