The trek

This is a wonderful poem I've come across at poetrysoup, 

                                     by David Smalling 

(The poet has granted me permission to post it here) 

The distant of our journey does not count
Only the direction we take;
Eagles keel upward in their mount
The winds chose for the falling flake.
And I, I set my face to the woods
When I left my house; an inward trek
Measuring my life by poles and roods,
Never making enough from the weekly check;
And all because there was so much to know
And so many mysteries to understand
Reading, rejecting, testing for a glow
Of that eternity in the grain of sand.
In the end I should have gone to sea
All along, for I was the only mystery.
I should have trusted faith against history,
And took the outward direction on my journey.
But here I am, and I cannot otherwise
Now, abandon the benefits of my surprise.
For all our acts are points of learning
And all we learn comes by believing.

by DAVID SMALLING 

Ο κιθαρωδός και τα σκουπίδια

ο δε μείζων υμών έσται υμών διάκονος.  (Ματθαίος, κγ΄ 11)

Τα σκουπίδια παραμέρισαν

στην ξηρή επέλαση του αέρα

αφήνοντας το δρόμο καθαρό

στον κιθαρωδό που τραγουδούσε

στους ονειροδέκτες του δρόμου

την καινούρια του σύνθεση    

ενώ η τάση του ανέμου έπεφτε

κατά διαστήματα υπό το βάρος

του απροσδόκητου πενταγράμμου.

Η νύχτα πρόσεχε, θά ’λεγες, φοβόταν

μην τυχόν και πέσει πάνω στις χορδές

και συνθλίψει το μοναχικό κυματισμό τους.

Γαλαθηνός της μουσικής ο κιθαρωδός

άνοιγε νέες ατραπούς

στα ερωτηματικά

των μελωδιών του.

Εγώ τι ήμουν τότε

δεν έχω καταλάβει ακόμη,

άνεμος σκουπίδι παρατηρητής

ή κάτι άλλο;

Τα σκουπίδια σιωπηλό ακροατήριο

                                             του κιθαρωδού

τη φύση τους υπερέβαιναν

στο παρουσιολόγιο του χρόνου

κι άλλωστε δεν θά ’ταν πάντοτε

σκουπίδια

κάποια μάλιστα θα είχαν και ένδοξο παρελθόν

και θα ξέρουν τι θα πει

μάτια που αφήνουν χάρτη

τον έρωτα για να τα ξαναβρεις

και ζεστασιά που άφησε αναμνηστικό

το περαστικό παρελθόν της

και μόνο γραμματόσημο την ελπίδα. 

Μόνος ο κιθαρωδός

άστεγος με την άστεγη κιθάρα του

στέγαζε τα λιγοστά του όνειρα 

υπό το ζυγό του παχύσαρκου

ανέμου της πόλης

στην πλήρη Ουρανού μουσική του.

(Από το ομώνυμο βιβλίο του διαχειριστή του blog, εκδ. Ίβυκος, Αγρίνιο 2007)

ΛΑΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΟΣ....

Λαός τρομοκρατημένος ψηφίζει με βάση το φόβο του, τις φοβίες του, τις προσδοκίες για κάτι πρόσκαιρο και παντελώς αβέβαιο και όχι με βάση τη λογική του νου και της καρδιάς! Παραμελεί το αίμα της ψυχής του το αιώνιο για το προσωρινό ψωμί που του προσφέρουν και το οποίο θα μουχλιάσει όπως και τα όνειρά του.
Λαός τρομοκρατημένος δεν ψηφίζει, απλά εκδηλώνει το φόβο του, ξεχνώντας τα έπη της ιστορίας του, τότε που ρακένδυτοι άνθρωποι αγωνίζονταν χαμογελαστοί, σκοτώνονταν θαρραλέα, τότε που έλεγαν ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΧΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΔΕΣΜΙΟΙ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ.
Υ.Γ. Έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να αλλάξουν πολλά. Θέλουν η φοροδιαφυγή και κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, το μνημόνιό τους... ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΈΤΣΙ, ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ. ΟΧΙ ΜΕ ΒΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΣΥΛΛΗΒΔΗΝ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ. Κι ακόμη, τόσοι υψηλόμισθοι οι οποίοι είχαν πάρει υψηλά δάνεια, με βάση το τότε εισόδημά τους, τώρα τι θα κάνουν; Οι χαμηλόμισθοι βρίσκονται ήδη μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, αλλά τι τους νοιάζει τους.. Εθνοσωτήρες μας των μονοδρόμων;
Υ.Γ.2 Σίγουρα, θα ήταν καταστροφική η επιστροφή στη δραχμή. Εν τούτοις, τι πρόσφερε το ευρώ στους λαούς της Ευρώπης τελικά; Και, είναι υπεύθυνοι οι λαοί για τα υψηλά δάνεια που έπαιρναν οι κυβερνούντες και ... επαϊοντες οικονομολόγοι πολιτικοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και στο κάτω κάτω, γιατί δεν τολμούν οι δικοί μας κυβερνήτες να προσφύγουν επί τη βάσει επονείδιστου χρέους; Τόση ατολμία πια ή....  


ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. ΕΧΕΙ O ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ! 

Της Αντίστασης (χαϊκού και τάνκα)

Ας είναι τα πρώτα χαϊκού και τάνκα που δημοσιεύονται εδώ, επίκαιρα, βγαλμένα από τις αγωνίες απλών ανθρώπων που βλέπουν πως, 'χλωρά' αυτοί, καίγονται μαζί με τα 'ξηρά'...

 

Της Αντίστασης.

Αφιερωμένο σε όσους αγωνίζονται

ενάντια στα εξοντωτικά άδικα μέτρα.

Βαθιά λακκούβα.

Πληγή στην αρμονία

του μονοδρόμου τους.

    - - -

Βαθιά λακκούβα.

Χνάρια που παραπατούν

και λοξοδρομούν.

     - - -

Σπασμένος δρόμος.

Παχύ φαίνεται χώμα

από κάτω.

       - - -

(τάνκα)

Λυσσά ο βοριάς.

Κουλουριάζεται η φύση

μαστιγωμένη.

Παιδιά κρεμούν στη ράχη του

αεροπλανάκια.

- - - 

 Ραγισμένος δρόμος.

 Μαργαρίτα ορθώνει

φλόγες Άνοιξης

Μέρες που άχρωμες περνούν

Μέρες που άχρωμες περνούν

δίχως ένα κλωσοπούλι να κουρνιάσει

στην αυγή που χαράζει

μέρες που ξέπνοες περνούν

δίχως να κουνήσουν τα κλαδιά

της ευταξίας μας.

Μέρες που ανέγνωρες περνούν

δίχως θάλασσες πλατιές

για τα ορμητικά μας ποτάμια

μέρες που έρχονται και φεύγουν

σα διαβατάρικα πουλιά

ψάχνοντας για θερμότερα ρήματα.

Μέρες χιόνι παγωμένο

που δε λιώνει απ’ τα δάκρυα μικρού παιδιού

που έτρεξε να χαϊδέψει ένα περιστέρι

μα εκείνο πέταξε μακριά

νομίζοντας το πονηρό ενήλικα.

Αχ, μέρες που γελάτε πίσω απ’ την πλάτη μου

ποίηση αληθινή ζητώ

έξω από σελίδες με ποιήματα,

έξω από στίχους που δεν έχουν

τον Ήλιο ηνίοχο τους

ποίηση αληθινή ζητώ

σαν παιδί που προσπαθεί

να πιάσει μια ηλιαχτίδα

και μεγαλώνοντας

τολμάει να θυσιαστεί

και την πιάνει!

Aχ, μέρες βλοσυρά συρματοπλέγματα

που με κρατάτε σε απόσταση

απ’ τα ποιήματα της ζωής,

ποίηση αληθινή ζητώ

κι ας μην μπορώ να την ορίσω!

(A’ Βραβείο στο διαγωνισμό Σικελιανά 2008 του Διεθνούς Πολιτιστικού Οργανισμού Καφενείο των Ιδεών Σαλαμίνας)

Βασίλης Μιχ. Κομπορόζος

Έχει Λειτουργία των Άστρων σήμερα

Φωτογραφία από http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2012/20/image/

Η πρώτη δημοσίευση στο blog μου. Για νά ’μαι ειλικρινής, δεν ήξερα ποιο ποίημα να στείλω για κατάδυση στα αχαρτογράφητα νερά του καινούριου ιστότοπου που έλαχιστοι γνωρίζουν και τελικά, the winner is … the next one, γιατί είναι καλοκαίρι, λίγες μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο και οι έναστρες νυχτιές είναι μια μαγεία που υπνωτίζει όπως ένας γητευτής τα φίδια του...

Λειτουργία των άστρων

Τα λαμπρότερα άμφιά τους

ντύθηκαν τα άστρα σήμερα

και θυμιατίζουν δόξα

το στερέωμα του σύμπαντος

ενώ ψάλτες τα τριζόνια

απ’ τον άμβωνα των πεύκων

στέλνουν τις υμνωδίες τους

σπονδή στον Άπειρο.

Το πανσέληνο μεγαλείο του

το φεγγάρι ντυμένο

ακόρεστο κοινωνάει φως

κι η σιγαλιά

της καλοκαιρινής νύχτας

στέλνει δέηση

την αμάραντη γύρη της

στον Παλαιό των Ημερών.

Αχ, ώρα μυστηριακή,

στ’ άστρα που φύτεψες

στους ουρανούς της ψυχής μου

βαπτίζομαι τώρα

με τη χαρά παιδιού

που του χάρισαν

ένα δωμάτιο

ολόκληρο παιχνίδια.

Αχ, ώρα κολυμπήθρα

στην αύρα του Προαιώνιου, 

μέλισσα τώρα εγώ ανοίγω

τα πέταλα σου ένα ένα

στο νέκταρ σου να κολυμπήσω.

Έχει λειτουργία των άστρων σήμερα.

Βασίλης Κομπορόζος