Πάνω σε ένα Ψαλμό

Μέρες άγιες που έρχονται, ας ασχοληθούμε με τα άφθαρτα και αιώνια, και ας 'ξεχάσουμε' τα φθαρτά και κτηνώδη - άρα με ημερομηνία λήξης - των μνημονίων τους, της ανάπτυξης και των μεταρρυθμίσεών τους...

Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου.

Η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι (Ψλμ. 142)

Το χώμα που έχει γίνει

Θρύψαλα από την ξηρασί

είναι το υστερόγραφο

στο αιώνιο γράμμα του Θεού

να έχουμε τα χέρια μας

δοχεία έτοιμα

για το αλλόμενο ύδωρ

που νύχτα μέρα βρέχει

στους λειμώνες της ψυχής.

-----------------------------------------------

Εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου,

εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων (Ψλμ 142)

Μπολιασμένο στων ψαλμών

τ’ ακήρατο μελάνι,

το στυλό αρνείται

να καταφύγει στο δικό του μελάνι

κι ακινητεί απλά

για να δοξολογεί.

-----------------------------------------------

Ψαλώ το Θεώ μου έως υπάρχω (Ψλμ. 103)

Παίρνω τ’ άστρα ένα ένα

και τ’ αρμαθιάζω στο μελωδό μου

κι όπως γλιστρά ο αέρας

ανάμεσά τους

γίνεται ο μελωδός ψαλτήρι

και σιωπά ακόμη

κι η σιγαλιά της νύχτας

για ν’ ακούσει νότες

της Δόξας του Θεού.

-----------------------------------------------

αντανελείς το πνεύμα αυτών, και εκλείψουσι

και εις τον χουν αυτών επιστρέψουσιν.

εξαποστελείς το πνεύμά σου, και κτισθήσονται,

και ανακαινιείς το πρόσωπον της γης. (Ψλμ 103)

Σώμα βουβό

άδειο από ζωή

μάτια στεγνά

από βλέμμα

κι έρημα ψυχής.

Τα σταυρωμένα χέρια

Κι η ταπεινή φλόγα

Του καντηλιού παραδίπλα

ψιθυρίζουν την ανυπομονησία τους

για τον ερχομό

της άφθαρτης Άνοιξης.

Μια διεθνής επιτυχία ποιήματός μου

Είχα μια διεθνή επιτυχία, ή για την ακρίβεια, την επιτυχία την είχε ένα ποίημα  

της ποιητικής μου συλλογής

 Σε λίγους στίχους κουρνιασμένος (εκδόσεις www.24grammata.com, σειρά Εν καινώ)

- αυτή την συλλογή που αναφέρω στο εισαγωγικό σημείωμα του blog μου.

Το ποίημα Κίτρινα φύλλα (σελ.  30), λοιπόν, το είχα δημοσιεύσει μεταφρασμένο στα Αγγλικά σε Αμερικανική ιστοσελίδα ποίησης (www.poetrysoup.com) και επελέγη από τον εκδοτικό οίκο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (Oxford University Press) να συμπεριληφθεί σε ένα εγχειρίδιο διδασκαλίας της Αγγλικής γλώσσας, το Oxford International English, Student Book 4, εκδ. Oxford University Press, το κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Προσωπικά το έλαβα το Νοέμβριο του 2013.  

Το ποίημα αυτό, που το έχω ξαναδημοσιεύσει, και η μετάφρασή του είναι τα εξής:

Κίτρινα φύλλα

Κίτρινα φύλλα

στη λίμνη. Μαγιάτικη

τα λικνίζει αύρα.

Από φύλλο σε φύλλο

πηδώντας οι σκέψεις μου

τη χαραμάδα περνούν

του ορίζοντα

για να κουρνιάσουν στον ήλιο.

Yellow leaves.

Yellow leaves falling

onto the lake. Its surface

caressed by the breeze.

My thoughts hop from leaf to leaf

cleaving the horizon to the Sun.

Ιδού το εξώφυλλο του βιβλίου (το οποίο προορίζεται για διδασκαλία παιδιών με μητρική – κυρίως, αλλά και δεύτερη - γλώσσα τα Αγγλικά) και η σελίδα που έχει το ποίημά μου..

Η φωνή ενός παιδιού

Η φωνή ενός παιδιού

στάλα αειθαλής

από τον Λόγο του Θεού

στα πέταλα της αδιαφορίας.

Αντίθετα

Αντίθετα

από τους ηγέτες του κόσμου

ο Ήλιος δεν ζητάει

υποκλίσεις και στάσεις προσοχής.

Απλά να ρουφούν το φως του

που απλόχερα τους προσφέρει.

(Αφιερωμένο σε όσους δεν υποτάσσουν

τη συνείδησή τους στον κόσμο τούτο

αλλά ελεύθεροι ρουφούν φως Θεϊκής αιωνιότητας.) 

Γαλήνιο κι αθόρυβο

Γαλήνιο κι αθόρυβο το δείλι

ντύνει τη γεύση

των χειλιών σου

στη μυρωδιά της πασχαλιάς

και γίνεται η δροσιά

απόηχος της ομορφιάς σου. 

Αφιερωμένο σε όσους 

δε θέλουν να χάνουν  

το χρόνο τους μες στη βοή του κόσμου... 

Οι στιγμές της δημιουργίας

έχουν μια τέτοια σιωπή

που αν τη σπάσεις

παύουν να είναι δημιουργία.

Δοξολογώντας τον Θεό: Ο ύμνος των Τριών Παίδων εν τη Καμίνω στο βιβλίο του Δανιήλ

Ο Τριαδικός Θεός αποκαλύφτηκε στον άνθρωπο, στα πλαίσια της ιστορίας του τελευταίου. Κι αυτή η αποκάλυψη έγινε σταδιακά, με αφετηρία τον λαό των Εβραίων – που τον σταύρωσε, όμως - και από εκεί κατέστησε γνωστό το όνομά Του σε όλα τα έθνη. Από τα ωραιότερα σημεία, τώρα, στην Παλαιά Διαθήκη κατά τη γνώμη μου είναι η ιστορία των τριών παίδων.

               Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας των Ισραηλιτών από τους Βαβυλώνιους, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ ξεχώρισε τον προφήτη Δανιήλ και τρεις παίδες, τον Ανανία, τον Μισαήλ και τον Αζαρία και τους προσέλαβε στην υπηρεσία του. Τους άλλαξε, δε, και τα ονόματα, ένδειξη ότι είχε εφεξής μεγάλη εξουσία απάνω τους. Μάλιστα, δεν έβρισκε άλλους σαν αυτούς (Δν. Α’,19). Κατόπιν ο βασιλιάς κατασκεύασε ένα χρυσό άγαλμα ύψους 60 πήχεων και πλάτους 6 (Δν. Γ 1-8) κι έβγαλε διαταγή να το προσκυνήσουν όλοι οι λαοί (της επικράτειάς του, εννοείται) ρητά και απαρέγκλιτα, επί ποινή θανάτου μάλιστα για όποιον δεν υπάκουε. Οι τρεις νέοι λοιπόν καταγγέλθηκαν πως δεν προσκύνησαν και σηκώνοντας ηρωϊκό ανάστημα στην απολογία τους ερρίφθησαν σε καμίνι φλεγόμενο 7 φορές περισσότερο από ό,τι χρειαζόταν μάλιστα. Και μολονότι οι στρατιώτες που επιτηρούσαν τους τρεις νέους κάηκαν, εκείνοι δεν καίγονταν μα περπατούσαν ψάλλοντας και δοξάζοντας τον Θεό. Κι αφού παρεμβάλλεται μια προσευχή από τον Αζαρία ακολουθεί ο ύμνος και των τριών παίδων μαζί, ύμνος της ορατής και νοητής φύσης στον Κύριο, δοξολογία που βγαίνει ταυτόχρονα από τα χείλη και των τριών, φωτισμένοι καθώς είναι από το Άγιο Πνεύμα, γιατί ενώ ζουν το θαύμα κατά το οποίο δεν καίγονται από τις φλόγες, ο δε άγγελος Κυρίου συγκατέβη άμα τοις περί τον Αζαρίαν εις την κάμινον και εξετίναξε την φλόγα του πυρός εκ της καμίνου και εποίησε το μέσον της καμίνου ως πνεύμα δρόσου διασυρίζον, και ουχ ήψατο αυτών το καθόλου το πυρ και ουκ ελύπησεν ουδέ παρηνώχλησεν αυτοίς. Και τότε οι τρεις ως εξ ενός στόματος ύμνουν και εδόξαζον και ηυλόγουν τον Θεόν εν τη καμίνω... (Δν. Προσευχή Αζαρίου και Ύμνος των Τριών 25-28) Και αρχίζει ο ύμνος των 3 παίδων εν τη καμίνω, στον οποίο και οι τρεις ταυτόχρονα δοξολογούν τον Θεό.

Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τον ύμνο σε δύο μέρη: Το Α’ μέρος αρχίζει με τη φράση Ευλογητός ει... όπου ευλογείται ο αινετός και υπερυψούμενος εις τους αιώνας Θεός, με το όνομά του το άγιον και υπεραινετόν και υπερυψούμενον εις πάντας τους αιώνας, ο Θεός στο ναό της αγίας του δόξας, ο υπερύμνητος και υπερένδοξος,  ο επιβλέπων αβύσσους, καθήμενος επί Χερουβίμ, ο επί θρόνου της βασιλείας Του, ο ευλογημένος στο στερέωμα του ουρανού, ο υμνητός και δεδοξασμένος εις τους αιώνας. (Δν. Προσευχή Αζαρίου και Ύμνος των Τριών 28-33). Το Α’ μέρος ανήκει στη Ζ’ ωδή του εν χρήσει Ψαλτηρίου της Εκκλησίας.

               Και ακολουθεί το Β’ μέρος (η Η’ Ωδή), όπου οι τρεις παίδες αρχίζουν να αναμέλπουν μια καθολική δοξολογία, έναν ύμνο όπου ολόκληρη η κτιστή φύση καλείται να δοξολογήσει τον προ αιώνων Τριαδικό Θεό. Πρόκειται για έναν πανηγυρικό υμνολογίας (από τους καλύτερους δοξαστικούς ύμνους που έχω διαβάσει προσωπικά) όλης της πλάσης ανεξαιρέτως ταυτόχρονα, υλικής και πνευματικής:

 ευλογείτε, πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον· υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας… (Δν. Προσευχή Αζαρίου και Ύμνος των Τριών, 34-67). Όλα οι στίχοι του ύμνου αρχίζουν και τελειώνουν μ’ αυτές τις ευχαριστήριες φράσεις (ευλογείτε... υμνείτε και υπερυψούτε...). Και καλούνται τα πάντα να ευλογήσουν τον Θεό, να τον υμνήσουν και να τον υπερυψώσουν, οι ουρανοί, οι άγγελοι, τα ύδατα τα υπεράνω του ουρανού,  ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, όλα ανεξαιρέτως τα καιρικά φαινόμενα, οι άνεμοι, η νύχτα, η μέρα, το σκοτάδι, οι αστραπές, τα σύννεφα, τα όρη και οι λόφοι, τα φυτά, οι θάλασσες, οι ποταμοί, οι πηγές των υδάτων, τα θαλάσσια κήτη, τα πουλιά, τα χερσαία ζώα, οι άνθρωποι, οι ιερείς του Υψίστου, οι πιστοί του,οι ευσεβείς, οι ταπεινοί. Καλούνται ονομαστικά ακόμη και οι 3 νέοι (παρόλο που ο ύμνος ψάλλεται από αυτούς) να δοξάσουν τον Κύριο, και μαζί βέβαια με αυτούς καλούνται όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, τα έλλογα καθ’ ομοίωσιν Θεού πλάσματα γιατί ο Κύριος είναι χρηστός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού. Βλέπουμε δηλαδή να καλούνται τα πάντα, έμψυχα και άψυχα να δοξάσουν τον Δημιουργό ο οποίος τα έφτιαξε από αγάπη και μάλιστα τοποθέτησε όλη την υλική κτίση στην υπηρεσία της κορωνίδας της Δημιουργίας του, του ανθρώπου. Ο οποίος βέβαια καλείται να φυλάσσει την κτιστή πλάση (Γεν. Β’ 15) αλλά όχι και να την καταστρέφει....  

               Μετά τον ύμνο ο Ναβουχοδονόσορ αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να έριξαν 3 άνδρες και να βλέπει 4 μέσα στο καμίνι γιατί ιδού εγώ ορώ άνδρας τέσσαρας λελυμένους και περιπατούντας εν μέσω του πυρός, και διαφθορά ουκ έστιν εν αυτοίς, και η όρασις του τετάρτου ομοία υιώ Θεού, (Δν. Γ’ 25)! Εν σχέσει με αυτό, ανοίγοντας τώρα μια μικρή παρένθεση, αξίζει να παραθέσουμε τον ειρμό από την Ωδή ζ’ του Ακάθιστου Ύμνου:

Ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει οι θεόφρονες παρά τον κτίσαντα· αλλά πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον: Υπερύμνητε, ο των πατέρων Κύριος και Θεός, ευλογητός ει.

Ομοίως και τον ειρμό της Ωδής η’ του προαναφερθέντος περίφημου ύμνου και μιας ακόμη στροφής της ίδιας ωδής:

Παίδας ευαγείς εν τη καμίνω, ο τόκος της Θεοτόκου διεσώσατο· τότε μεν τυπούμενος, νυν δε ενεργούμενος, την οικουμένην άπασαν αγείρει ψάλλουσαν: Τον Κύριον υμνείτε τα έργα, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Μωσής κατενόησεν εν βάτω το μέγα μυστήριον του τόκου σου· παίδες προεικόνισαν τούτο εμφανέστατα, μέσον πυρός ιστάμενοι και μη φλεγόμενοι, ακήρατε αγία παρθένε· όθεν σε υμνούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Επιστρέφοντας στων Ύμνο των Τριών Παίδων, τώρα, η επανάληψη συγκεκριμένων φράσεων δεν μειώνει, κατά την άποψή μου πάντα, την εγγενή ποιητικότητα του ύμνου αλλά μάλλον την αυξάνει, γιατί έτσι οδηγούμαστε σιγά σιγά σε μια κορύφωση της υμνολογίας που καταλήγει στον άνθρωπο. Κι όλη αυτή η προσωποποίηση των άλογων όντων μεταλαμπαδεύει το νόημα με μια μυστηριακή και υποφώσκουσα ποιητικότητα.

Έχει, αφετέρου, ειπωθεί πως η δοξολογία είναι το ανώτερο είδος προσευχής, ιδίως στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής. Με αυτή υπερνικάται η αχαριστία, η εγωιστική εσωστρέφεια, με αυτή αναγνωρίζουμε την αγάπη που μας δείχνει ο Θεός, συνειδητοποιούμε πως όλα τα δεινά προέρχονται από την έλευση της αμαρτίας στον κόσμο αλλά όλα αυτά καθίστανται παιδαγωγία για να πλησιάσουμε τον Θεό. Με τη δοξολογία μπορούμε να καταλάβουμε πως ο Θεός της άπειρης αγάπης δεν μας δίνει Σταυρό μεγαλύτερο από ό,τι μπορούμε να σηκώσουμε. Με την υμνολόγηση του μεγαλείου Του κατανοούμε πόσα καλά μας προσφέρει ο Θεός και πως είναι θαύμα απλώς και μόνο ότι ζούμε, ότι υπάρχουμε σ’ έναν κόσμο όπου είναι τόσες πολλές μαθηματικά οι πιθανότητες να πάψουμε να υπάρχουμε! Με την δοξολόγηση, τέλος, ως πνεύμα δρόσου διασυρίζον μας επισκέπτεται πιο εύκολα και η παρηγορητική Χάρη του Παρακλήτου, καθώς ο Θεός κρούει την θύρα μας και περιμένει ελεύθερα να την ανοίξουμε.

Τέλος, δέον εδώ να τονίσουμε πως το σωζόμενο Εβραϊκό κείμενο περιέχει την ιστορία των τριών παίδων στο φλεγόμενο καμίνι και την εμφάνιση του τετάρτου ανδρός, του όμοιου υιού Θεού αλλά όχι και τον ύμνο, ο οποίος παρατίθεται σαν ξεχωριστά κεφάλαια στην πανάρχαια (3^ος αι. π.Χ.) και εν χρήσει από την Εκκλησία περίφημη μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Βασίλης Κομπορόζος

Επηρεασμένος από τον Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

Η θάλασσα που σιωπηλά

φτιάχνει σχέδια στα βράχια

είναι η κραυγή της δημιουργίας

πως και τα σκληρά βράχια

θα τα κάνει σχέδια

της δικής της καινής πνοής.

---

 Ο πόνος της πλάσης

που κουβαλά στην πλάτη του ο αέρας

ξεπεζεύει στα σύννεφα

για να γυρίσει

αλλόμενο ύδωρ στη γη.

 ---

Σκάει το κύμα

στην ακρογιαλιά

αδιάκοπα προσκαλώντας την

να γευτεί τη θάλασσα

που υποφώσκει

πίσω από την επιφάνεια.

 

Έβγαλα μια καινούρια ποιητική συλλογή 

(σε ebook) την 

Σε λίγους στίχους κουρνιασμένος (κάντε κλικ εδώ)

από τις διαδικτυακές εκδόσεις

www.24grammata.com

και σας προσκαλώ

να τη διαβάσετε.

Αντιγράφω εδώ 

μια κριτική 

που είχε την ευγενή καλοσύνη 

να μου κάνει,

χωρίς να του το ζητήσω 

και χωρίς να τον γνωρίζω εξάλλου,

ο κ. Απόστολος Θηβαίος 

24grammata.com- κριτική
“Σε λίγους στίχους κουρνιασμένος”
Βασίλης Κομπορόζος

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ο Γιάννης Μανιάτης επισημαίνει την εντυπωσιακή πρόσληψη του ποιητικού είδου χαϊκού στην ελληνική, ποιητική σκηνή. Πλήθος καλλιτεχνών που αναγνωρίζουν στο είδος αυτό την αναγκαία, επιδιωκόμενη περιεκτικότητα, διαγωνισμοί στιχουργικής, ποιητικές συλλογές, λαμπρά δείγματα της απήχησης με την οποία η ποιητική εξειδίκευση των χαϊκού κατέστη δεκτή μες στους κόλπους της εντόπιας, καλλιτεχνικής πραγματικότητας. Η ενασχόληση του Γιώργου Σεφέρη με τα χαϊκού στο «Τετράδιο Γυμνασμάτων» των ετών 1928-1937 συνιστά μια ένδειξη του ενδιαφέροντος με το οποίο οι Έλληνες ποιητές στάθηκαν εμπρός στο καινούριο, ποιητικό είδος. Στη σημερινή εποχή, τα χαϊκού συνεχίζουν να εξελίσσονται, ελκύοντας διαρκώς τους νέους ποιητές με την αδιαμφισβήτητη περιεκτικότητά τους. Μεμονωμένες δημιουργίες αλλά και ολοκληρωμένες, ποιητικές συλλογές με σαφή την τήρηση των  σχετικών κανόνων, συνιστούν κοιτίδες παραγωγής μιας ολότελα οικείας πια ποιητικής λειτουργίας. Τα χαϊκού διαμορφώνονται μες στα ελληνικά, ιδεολογικά πρότυπα της εποχής μας, αναπτύσσοντας οριστικά μια σαφή εντοπιότητα.  Η ποίηση του Γιώργου Πρίμπα ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ανεπτυγμένη σε μεμονωμένα γυμνάσματα,  οι απόπειρες του Χάρη Μελιτά και άλλων διαμορφώνουν μερικές από τις πιο κύριες φωνές του είδους. Ο Βασίλης Καμπορόζος εντάσσεται και εκείνος μες στο κλίμα της ελληνικής δημιουργίας, συντάσσοντας το φιλοσοφικό, περιεκτικό λόγο των χαϊκού.
Η σειρά του «Εν Καινώ» πιστή στην όσο το δυνατόν σφαιρικότερη απεικόνιση της σύγχρονης, λογοτεχνικής δημιουργίας φιλοξενεί στις εκδόσεις της μια ολοκληρωμένη και ενδεικτική του είδους, συλλογή. Η ολιγόστιχη ποίηση, όπως σημειώνει στο εξώφυλλο ο ίδιος ο Καμπορόζος δεν συνιστά παρά ένα είδος καταφυγίου. Η δυναμική της συμπύκνωσης ανάμεσα στο στίχο και το νόημα, το σημαίνον και το σημαινόμενο, σημειώνει ο ίδιος αποτελούν τα βασικά ερεθίσματα για την ενασχόλησή του με την καλλιτεχνική εξειδίκευση της ιαπωνικής ποίησης. Οι επισημάνσεις του σχετικά με την ένταση της αποτύπωσης και το παλλόμενο αίμα της στιχουργικής αποδεικνύουν τόσο το βάθος της πρόθεσης,όσο και τη γοητεία με την οποία η ίδια η τέχνη της παραδοσιακής, ιαπωνικής ποίησης επιβάλλεται στη συνθετική λειτουργία του έργου του.
Το προλογικό σημείωμα του ποιητή κατατοπίζει τον αναγνώστη σχετικά με το είδος και την κατάστρωση του περιεχομένου. Με ταπεινοφροσύνη, ανάλογη των απαιτήσεων του ποιητικού είδους και μια σύντομη παράθεση των κανόνων στα πλαίσια των οποίων διαμορφώνεται το ποιητικό αντικείμενο ο Καμπορόζος μας κατατοπίζει γύρω από την πολυσέλιδη συλλογή του. Ποίηματα προηγουμένων ετών, σχεδιάσματα τα οποία αποκτούν την πιο ολοκληρωμένη μορφή τους. Οι θεματικές του έρωτα, της φύσης, των ορισμένων ωρών αναπτύσσονται μες στο έργο του Βασίλη Καμπορόζου. Τα αισθητικά ερεθίσματα αποκτούν το κατάλληλο βάθος, διατηρώντας την ποιητικότητα και τη μηνυματική τους πέρα από το όριο των στίχων. Μες στις πτυχές των φυσικών γεγονότων ο δημιουργός εντοπίζει τις υπαινικτικές εντάσεις, εκείνες που θα διαμορφώσουν την τελική δυναμική του στίχου. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως ο Καμπορόζος αποτελεί έναν λάτρη της πτυχής. Στα όριά της κατορθώνει να συνοψίσει τα νοήματα και την αισθητική του στόχευση. Η ποιητική του Βασίλη Καμπορόζου συνεπάγεται έναν ενεργητικότερο στοχασμό. Οι στίχοι του διαφεύγουν του εσωτερικού ρεαλισμού, για να συνδέσουν τελικά τη φυσική παρατήρηση με την αισθητική και το εννοούμενο ιδεολόγημα. Η ιδεογραφική, ιαπωνική γραφή εντοπίζει στο σχεδίασμα του γράμματος τη ζωγραφική, σχεδόν προοπτική της. Με τη χρήση των ποιητικών βραχύνσεων, όπως συνεπάγονται από την ανάπτυξη των χαϊκού, ο δημιουργός δεν επιδιώκει παρά το σχεδίασμα που θα αναγορευτεί σε ιδέα και συναίσθημα. Ο Βασίλης Καμπορόζος επιτυγχάνει τελικά τη μίξη του αναπαραστώμενου περιβάλλοντος και της προσωπικής αισθητικής. Μιας αισθητικής που άλλη οδό, προκειμένου να προσληφθεί δεν έχει παρά τη μεταβολή της σε ένα πρότυπο ιδεολογικό. Ο Καμπορόζος υιοθετεί μια αριστοτέλεια θεώρηση του λόγου και του είδους του. Ο σκοπός του δεν εξαντλείται σε μια εικαστικής φύσεως εκτίμηση. Η μετά λόγου αληθούς, ποιητική έξις συνιστά τη στόχευση του ποιητή. Στις κορυφαίες στιγμές της ποιητικής λειτουργίας του ο Βασίλης Καμπορόζος αρνείται να εξαντληθεί σε μια απλή εικασία των ορωμένων. Το είδος των πραγμάτων μοιάζει να απασχολεί τον ποιητή. Η επιτήδευση της ποίησης δεν αποτελεί επιδίωξη του δημιουργού. Το υπερβολικό ύφος, η προσήλωση στην τήρησή του συνιστούν ζητήματα δευτερεύοντα για τον ποιητή. Η επιδίωξή του εξαντλείται σε μεγέθη σπουδαιότερα. Ο Καμπορόζος ανήκει ίσως σε εκείνους τους ποιητές που βαστιούνται από τα θεάματα της φύσης. Ένα φεγγάρι που δεν χάθηκε ποτέ, ένα ξυλόφωνο παιγμένο από χίλια χέρια, τα σπλάχνα του κόσμου και οι φωτιστικές απάτες των χαραυγών. Η ανάμνηση και μια άλλη ποιότητα στη ζωή και την ιδέα. Ετούτος μοιάζει ο στόχος του Βασίλη Καμπορόζου. Με την έκθεσή του αποκαλύπτεται. Πάντα εντός της ροής του που είναι η ροή του κόσμου και η ροή της φύσης. Ο Βασίλης Καμπορόζος μοιάζει να διαθέτει την ευλογημένη συνείδηση του ποιητή. Αρθρώνει το λόγο του, συνεργάζεται με τη γη, αλλοιώνει με την ανθρώπινη σφραγίδα του το τοπίο, υπηρετώντας λησμονημένα πράγματα. Όπως η αγνότητα. Ο Τερζάκης επισημαίνει πως η ποίηση μας αποκαλύπτει αστραπιαίες σκέψεις μες σε ανυποψίαστα σύμπαντα. Ο Βασίλης Καμπορόζος στο βάθος του εργοταξίου στις αναμνηστικές φωτογραφίες των ωραιοθήρων.
Τελειώνοντας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Βασίλη Καμπορόζο τη δυναμική ενός εικονογράφου ποιητή. Μες στις δημιουργίες του λόγος, φύση και ιδέα συνυπάρχουν. Τις διατρέχει η τρυφερότητα μιας άλλης εποχής. Όμως διόλου ετούτες οι ροπές δεν θα εμποδίσουν τον ποιητή να πλάσει εκκωφαντικές σκηνογραφίες με βουβά πουλιά, παράλυτους αγέρηδες. Η συντριβή της πύλης και το πένθος. Όλα εγκιβωτίζονται μες στην ποίηση του Καμπορόζου. Ο ποιητής κουρνιασμένος, βαθιά στα καταφύγια και οι τέχνες που ωφελούνται  σαν σμίγουν υποχωρώντας. Το έργο του Καμπορόζου, ειλικρινές και προσωπικό θέτει την απαίτηση για το μέλλον.

Η αναγκαστική συμμόρφωση δε σημαίνει αποδοχή...

Το ιστολόγιο αυτό είναι κυρίως και πρωτίστως λογοτεχνικό αλλά ευελπιστεί και θέλει να δίνει την άποψή του και για τα θέματα της επικαιρότητας. 

Πριν από λίγες μέρες π.χ., μία από τις ειδήμονες του Υπουργείου Παιδείας, (καλώς ή κακώς δε θυμάμαι τώρα πια) είπε πως οι εκπαιδευτικοί αποδέχονται τις υποχρεωτικές μετατάξεις αφού τις κάνουν! Σωστά, τις αποδεχόμαστε αφού γίνονται υποχρεωτικά, χωρίς άλλη επιλογή  και υπό την άμεση απειλή της απόλυσης (αφού βαπτιστεί 'διαθεσιμότητα' στην αρχή). Ωραία πράγματα, ανθρώπινα και δημοκρατικά. Χώρια που διαλύονται οικογένειες με τον ένα γονέα στον ένα νομό και τον άλλον σε άλλο νομό δίχως άμεση ελπίδα επιστροφής.  Προτείνω να το βαπτίσουν αυτό εξορθολογισμό της οικογένειας. Όπως και στην πολιτισμένη Δύση. Πράγματα φρόνιμα, συνετά, με σεβασμό στην ελεύθερη βούληση του εργαζόμενου. 

Συγχαρητήρια, κ. κυβερνώντες

Υ.Γ. Εγώ προσωπικά, δεν κινδυνεύω (ακόμη) αλλά η σύζυγος μου (με βαθμό 9,6 στο πτυχίο της μάλιστα) βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο... Πάντως οφείλουμε να βγούμε ως κοινωνία από την αφασία στην οποία έχουμε περιέλθει!

Η θάλασσα που εξατμίζεται - Τα πολύχρωμα λαμπιόνια

Η θάλασσα που εξατμίζεται

Η θάλασσα που εξατμίζεται

διεισδύει στο Άπειρο του Ήλιου.

Η θάλασσα που επιστρέφει βροχή

είναι το φιλί

του Άπειρου στις ψυχές

κι η διαρκής κραυγή

να γίνουν κείνες

η Αιωνιότητα που κρύβουν

στα σπλάχνα τους.

Τα πολύχρωμα λαμπιόνια

Τα πολύχρωμα λαμπιόνια

της πόλης δεν ξέρουν

πως η ποίηση κρύβεται

σ’ ένα αστεράκι τ’ ουρανού

χωμένο πίσω

απ’ τ’ ασθαίμοντα χαχανητά τους.

 

Clouds

red rounded hands
december clouds

hands rounded red
december's  flowers

by Anthony Slausen

(An intelligent and original poem I've found at www.poetrysoup.com) 

Τα μπουμπούκια που ανοίγουν

Τα μπουμπούκια 

που ανοίγουν πρωί πρωί

είναι ο ύμνος

των μίσχων

προς τον Παλαιό των Ημερών.

(Its English rendering, for some internet 
friends of mine!)

The buds 
opening at the break of day
is the stem's hymn
 to the Ancient of Days

Το άνθος είναι

Το άνθος είναι 

η κραυγή της ομορφιάς

του μίσχου προς το σύμπαν.

(Its English rendering 
for some internet friends of mine!)

The flower is 
the stem's cry
of beauty
to the universe.

Από Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία κ’

                                    Λύνουν τ’ ασκί κι οι άνεμοι όξω χυθήκανε όλοι,

                                                κι αυτούς τους πέταξε άξαφνα στο πέλαγο η αντάρα,

                                                αλάργα πάλε απ’ τη γλυκιά πατρίδα, ενώ θρηνούσαν.

                                                Ξύπνησα τότε κι έλεγα στην άφοβη καρδιά μου,

                                                να πέσω αμέσως να πνιγώ στο κύμα απ’ το καράβι

                                                ή να βαστάξω αμίλητα και στη ζωή να μείνω.

                                                    (Οδύσσεια, ραψωδία κ’, στ.: 48-53, μτφρ.: Ζήσιμου Σιδέρη)

Τί κάνατε, σύντροφοι, εκεί, τί κάνατε;

Την άβυσσο, ταλαίπωροι, ελευθερώσατε,

όχι την άβυσσο, το Έρεβος, τον Κέρβερο

που να κατασπαράξει θέλει τ’ όνειρό μας το μεγάλο.

Αχ, οι Θεοί με κυνηγούν κι οι Μοίρες με χλευάζουν

και πλάνητας θα καταντήσω, σκόρπιος άνεμος

για λίγα ζητιανεύοντας ψιχία της πατρίδας.

Αχ, καπνό πατρώο θε να δω, και σπίτι να μη γευτώ!

Δεν ήτανε ασκός μ’ Ανέμους τούτος, δεν ήταν. Όχι!

Το κουτί ήταν της πανάρχαιας Πανδώρας

που απ’ τα Τάρταρα της Λήθης γύρισε κι αμόλησε

τις Ερινύες που διψούν για το αίμα ονειρευτών

που τόλμησαν να πλησιάσουν την Ιθάκη τους.

Αλλοίμονο, εκεί που τη ζωή μας θ’ ανασταίναμε

στου Ποσειδώνα πέσαμε τα ιοβόλα άγγιστρα.

Σκίστε τα ρούχα, ρίξτε χώμα στα μαλλιά

στα δάκρυά σας λευκανθείτε, σα θρόισμα τ’ ανέμου

ελαφρείς να γίνετε μήπως κι ο Θεός μας λυπηθεί.

Εμπρός, γκρεμούς ανηλεείς ν’ ανέβουμε έχουμε

από μαύρες θάλασσες και στεριές αβυσσοτόκους.

Αχ, Άδη που πεθύμησες στο Χάος να μας γκρεμίσεις.

Κι ορίζοντας πουθενά – γιατί δεν ξέρω πια

που τελειώνει ο Ορίζοντας κι αν τελειώνει!

Μα όχι! Δεν τη χάσαμε την Ιθάκη μας. Όχι!

Κι ας φουρτούνιασε η ψυχή από τα πάθη μας

τη στιγμή που σπίθα ένιωσε του Παραδείσου.

Αχ, είμαι ο Οδυσσέας και πάντα θά ’μαι

και το έπος τούτο πρέπει να το ζήσω!

Εμπρός, αδέρφια κάμετε τα δάκρυα κουπιά

και την πίστη άφθαρτο άσειστο πανί,

ντυθείτε την αλμύρα, μεταλάβετε τον Ουρανό

μη και ναυαγήσει τ’ Όνειρο στις ερημιές του χρόνου.

Όρτσα οι καρδιές. Τώρ’ αρχίζει η Οδύσσειά μας!